GISELLA MEO

GISELLA MEO

SOFT SQUARES (Μαλακά Τετράγωνα)

Επιμέλεια Paolo Cortese και Manuela De Leonardis

Την Τετάρτη, 8 Μαρτίου, στις 18.00, με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, εγκαινιάζεται στην Αθήνα, στην γκαλερί Gramma_Epsilon η ατομική έκθεση της Gisella Meo “Μαλακά Τετράγωνα” σε επιμέλεια του Paolo Cortese και της Manuela De Leonardis. 

Η έκθεση αποτελείται από 30 έργα και περιλαμβάνει σχέδια, κολάζ, παρεμβάσεις σε φωτογραφίες, αντικείμενα, εγκαταστάσεις, βιβλία αντικειμένων και βιβλία καλλιτεχνών.

Η έκθεση ξεκινά με μία επιλογή σχεδίων που δημιουργήθηκαν από την καλλιτέχνιδα το 1965 και αποτελούν μέρος της σειράς Per merito di Beckett (χάρη στον Μπέκετ). Τα αντικείμενα, τα σχήματα και οι όγκοι αυτών των σχεδίων επανεμφανίζονται στο έργο της στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν το έργο της καλλιτέχνιδας λαμβάνει μια εννοιολογική στροφή.

Από εκείνη τη στιγμή, η Gisella Meo εστιάζει την έρευνά της στην έννοια του δομικού στοιχείου, η οποία ποικίλει ανάλογα με το πλαίσιο. Ακόμη και η επιλογή των στοιχείων από ίνες, όπως η συχνή χρήση νήματος, σχοινιού ή ελαστικού ως μέσου έκφρασης, έχει τις ρίζες της στο εννοιολογικό της όραμα.

Η έκθεση βασίζεται σε δύο διαστάσεις της πολύχρονης έρευνάς της: από τη μία μεριά, εστιάζει στη χρήση του τετραγώνου ως δομικό στοιχείο σε διαφορετικά πλαίσια (από την εγκατάσταση, έως την χρήση του μέσα στο περιβάλλον ή σε βιβλία αντικειμένων). Από την άλλη μεριά, η καλλιτέχνιδα επισκέπτεται εκ νέου τη σχέση που διατηρούσε σε νεαρή ηλικία με τον Tancredi Parmeggiani.

Το ενδιαφέρον της για το τετράγωνο ως δομικό στοιχείο ξεκίνησε όταν, την Ημέρα του Καρναβαλιού το 1971, παρατήρησε τα σημαιάκια που είχε κρεμάσει ένας μαθητής στο διάδρομο του σχολείου. Η μετέπειτα έρευνά της οδήγησε στην εννοιολογική σύλληψη του “τετράγωνου ως δομικού στοιχείου”, η οποία αποτέλεσε και την κεντρική ιδέα της ατομικής της έκθεσης το 1976 στην γκαλερί Numero di Fiamma Vigo.

Σύντομα η Meo άρχισε να εισάγει την ιδέα αυτή στον περιβάλλοντα χώρο της, δημιουργώντας εγκαταστάσεις και κοινωνικές αστικές παρεμβάσεις, όπως τα έργα Vestire una fontana (το ντύσιμο ενός συντριβανιού) (Frascati 1977), Le Onde del quadrato’ (τα κύματα του τετραγώνου) (Venezia 1980), La Medusa nella chiena (η μέδουσα στην πλάτη)(Campagna 1985), Tombknitting (το πλέξιμο στον τάφο)(Cerveteri 1986).

Η έκθεση περιέχει μια σειρά από πολύ πρόσφατα έργα στα οποία «επισκέπτεται ξανά» τις παλαιότερες εγκαταστάσεις της, κάνοντας παρεμβάσεις σε παλιές φωτογραφίες χρησιμοποιώντας είτε κλωστή, υφαίνοντας πλέγματα, είτε πολύ ελαφρύ χαρτί. Υπάρχει επίσης μια επιλογή έργων από τις αρχές της δεκαετίας του '90 στα οποία η Meo χρησιμοποιεί το χέρι του Tancredi ως δομικό στοιχείο.

Επιπλέον, εκτίθονται εκ νέου πολλά από τα έργα που εκτέθηκαν το 1976 στην γκαλερί Numero di Fiamma Vigo, επιβεβαιώνοντας τις «εννοιολογικές» επιλογές του παρελθόντος της. Την έκθεση ολοκληρώνουν μερικά από τα αντικείμενα-βιβλία που η Gisella Meo έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια και που έχουν όλα ως κοινό στοιχείο την έννοια της συμπληρωματικής δόμησης: Vuotare la pagina (Αδειάστε τη σελίδα) (1976), Leviatan (Λεβιάθαν) (1978), Col-legamento (Σύνδεση) (1981), Libro Nori (Βιβλίο Nori), Square’s Square (Το τετράγωνο του τετραγώνου) (1979), Zero Seme (Μηδενικός σπόρος) (1981), σε συνεργασία με την Mirella Bentivoglio.

Η έκθεση, που διοργανώνεται υπό την αιγίδα του Ιταλικού Πολιτιστικού Ινστιτούτου Αθηνών, εντάσσεται στο «Le ragazze di Mirella», ένα έργο της Γκαλερί Gramma_Epsilon αφιερωμένο στη Mirella Bentivoglio και στους καλλιτέχνες που υποστήριξε, και θα συνοδεύεται από έναν κατάλογο, σε επιμέλεια του Paolo Cortese και της Manuela De Leonardis, με συνεισφορές του Paolo Cortese, της Manuela De Leonardis και του Alessio Vigni.

Βιογραφία

Η Gisella Meo γεννιέται στο Τρεβίζο το 1936. Σπουδάζει, με τον Bruno Saetti, στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Βενετίας. Το 1957, γνωρίζει τον Tancredi Parmeggiani και η σχέση τους θα επηρεάσει, αργότερα, τη δουλειά της. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 ζει στην Αφρική, όπου η, αρχικά, «εικονιστική εξπρεσιονιστική» της δουλειά γίνεται μη τυπική και πολυ-υλική.

Επιστρέφει στην Ιταλία το 1964. Το 1976 πραγματοποιεί ατομική έκθεση στη Galleria Numero di Fiamma Vigoστη Ρώμη, όπου παρουσιάζει εξ ολοκλήρου «εννοιολογικά» έργα συνοδεύοντάς τα με μια ποιητική δήλωση, όπου το τετράγωνο παρουσιάζεται ως το τέλειο δομικό στοιχείο.

Ασχολείται με την τέχνη των ινών, δημιουργώντας μεγάλες εγκαταστάσεις και κοινωνικές αστικές παρεμβάσεις, όπως φαίνεται στα ακόλουθα έργα: Vestire una fontana (το ντύσιμο ενός συντριβανιού) (Frascati,1977), Il cilindro mobile (κινούμενος κύλινδρος)(Gubbio,1979), Le onde del quadrato (τα κύματα του τετραγώνου) (Venezia, Canal Grande, 1980), La maglia umana (η ανθρώπινη μπλούζα) (Reggia di Caserta, 1982), Tombknitting (το πλέξιμο στον τάφο) (Cerveteri, Etruscan Necropolis, 1984-86), Imbragare una torre (κρεμώντας έναν πύργο) (Torre di Bagnaia, Viterbo, 2002), με αφορμή την πρώτη επέτειο της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους). Η Meo ασχολήθηκε, επίσης, με βιβλία αντικειμένων. Με την ενθάρρυνση και την υποστήριξη της Mirella Bentivoglio, συμμετείχε στην ιστορική έκθεση «Υλοποίηση της γλώσσας» στην Μπιενάλε της Βενετίας το 1978, με το έργο Λεβιάθαν.

 Καθ’όλη τη διάρκεια της ζωής της συνεργάζεται με τον Bentivoglio, με τον οποίον δημιουργεί από κοινού έργα, όπως το βιβλίο αντικειμένων Zero Seme (Μηδενικός Σπόρος) το 1981. Τα «βιβλία αντικειμένων» της φυλάσσονται στις «Ειδικές Συλλογές» του Κέντρου Getty στη Σάντα Μόνικα της Καλιφόρνια στην Ουάσιγκτον, στα αρχεία Icpa του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης, στο MART, στο Trento και στο Rovereto, στο Ma*Ga, στο Gallarate, στο Μουσείο Senigallia και σε ιταλικές ιδιωτικές συλλογές. Έχει εκθέσει στην Ιταλία, τη Γερμανία, τις Ηνωμένες Πολιτείες, τη Γαλλία, την Αυστρία και την Αυστραλία. Τα έργα της παρουσιάστηκαν στη Μπιενάλε της Βενετίας (1978, 1985, 1995) και στην Μπιενάλε του Σάο Πάολο, στη Βραζιλία (1981, 1994). Τα τελευταία χρόνια έκανε αρκετές αναδρομικές εκθέσεις σε χώρους θεσμούς της τέχνης: το 2013 στο Complesso di Santa Caterina, Musei Civici, στο Τρεβίζο, το 2016 στη Biblioteca Angelica της Ρώμης, το 2022 στο Museo Nori De’ Nobili, Trecastelli (Ανκόνα).