Nedda Guidi

Nedda Guidi (Γκούμπιο 1927 - Ρώμη 2015)

Το κεραμικό υλικό είναι τόσο "πειστικό" που αποτελεί αληθινή παγίδα για όποιον το δουλεύει. Είμαστε πάντα σπρωγμένοι να διατηρήσουμε την πορώδη υφή, τα ραγίσματα, όταν κόβεται με το νήμα, τους σβώλους στα μίγματα, τα περιστασιακά νερά, τα σημάδια απ'τα χέρια και τα πέντε δάχτυλα και τα σχισίματα και τα κοψίματα που είναι άκρως ελκυστικά.

Επίσης με το κάπνισμα της φωτιάς, οι μαύρες αποχρώσεις μας ταξιδεύουν σε ηφαιστειακό φλοιό ή στις αρχές της ανθρωπότητας. Μπορούμε έτσι να μιλήσουμε για γυρισμό στην πηγή, στα τέσσερα προ-Σωκρατικά στοιχεία, με μια πράξη συμφιλίωσης με τη Γη, τη Γη-μητέρα σαν μια μήτρα στην οποία ηρεμούν το άγχος και οι χωρισμοί ενός κόσμου από τον οποίο δεν μπορούμε να ζητήσουμε τις τελικές απαντήσεις της ζωής. Έτσι η κεραμική γιορτάζει τη μεγαλοπρέπεια και την υπερβολικότητα της ομορφιάς της, σε μια παράδοση  που ανταποκρίνεται και στην ικανοποίηση των αισθήσεών μας, αυτών που διεγείρονται και από την υψηλή μαγειρική.

Ωστόσο η κεραμική δεν είναι μόνο αυτά. Μπορεί και να είναι μια ιδέα και ένα πρόβλημα που λαμβάνουν χώρα, με ουσιαστική ακρίβεια, μέσα σε συνεχή διεργασία των πρώτων υλών, οι οποίες μεταγγίζονται με τα πιο φανταχτερά εικονικά (εννοείτε χαρακτηριστικά;), ανατροφοδοτώντας την κεραμική και τη λειτουργία της ως αντικείμενο τέχνης.

Τότε λοιπόν αναδεικνύεται η τερακότα, ξεκάθαρη και "ηχηρή" σαν καμπάνα, ψημένη στο σωστό σημείο, αφήνοντας στην τύχη ένα μικρό περιθώριο στον οποίο να χωθεί(εννοείτε για να χωρέσει;). Τα σημάδια της δημιουργίας επιστρέφουν το αντικείμενο στον εαυτό του, για να είναι εκεί έτοιμο να προκαλέσει και να ξεσηκώσει ερωτήματα σχετικά με το πως και γιατί δημιουργήθηκε εξ'αρχής.