Francesca Cataldi

Francesca Cataldi (Νάπολη 1944)

Έχω γεννηθεί στη Νάπολη, διαθέτοντας μια αστική μόρφωση, σε μια πόλη η οποία είναι πόλη από την αρχαία ελληνική εποχή. Επισημαίνω αυτό το γεγονός όχι από ιστορική σχολαστικότητα, αλλά από ανάγκη να ταυτιστώ με μια κοινωνική πραγματικότητα, στην οποία ανήκω και της οποίας το καλούπι, αναγνωρίζω όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.

Σπούδασα σκηνογραφία στην Accademia di Belle Arti στο Νάπολη, αλλά πάντα ζωγράφιζα υπο μια δυνατή επιρροή από τον πρώτο μου δάσκαλο, τον Domenico Spinosa και την αφηρημένη "υλική" (μήπως εννοείτε ρεαλιστική ή πραγματιστική) ζωγραφική του.

Στη δεκαετία του '70 έκανα τα πρωτα μου βηματα, μετακομίζοντας απο το Νάπολη στη Ρώμη. Εκείνα τα 200 χιλιόμετρα έγιναν "έτη φωτός" και η αγάπη για την χρωματική ύλη μετατράπηκε σε σκέτη ύλη, που ακολουθεί τους δικούς της κανόνες και νόμους. Το χρώμα είναι η μοναδική ύλη που χρησιμοποιώ  και γίνεται κυρίαρχη. Τα υλικά που μου είναι οικεία είναι η πίσσα, που τη δουλεύω όταν είναι ζεστή, το σίδερο ως βάση για τα τσιμέντα μου και το δίχτυ που αποτελεί τη βάση και την υφή των υλών με τις οποίες είναι συνδυασμένο. Η ωρίμανση πραγματοποιείται μέσω νερού και μούχλας, χάρη στις οποίες καταφέρνω τόσο φυσικά χρώματα, που τα θεωρώ ευχάριστα.

Τα υλικά της έρευνάς μου, είναι το σίδερο, η κυτταρίνη, η πίσσα, το τσιμέντο,ο υαλοβάμβακας και το γυαλί, που με συνοδεύουν στο ταξίδι μου που ξεκίνησε από το Νάπολη και έφτασε στη Γερμανία, χώρα στην οποία διδάσκω γλυπτική όχι με συνηθισμένα υλικά, αλλά χρησιμοποιώντας υλικά από  χωματερές και εικόνες από φωτογραφίες που μετατρέπονται μέσω υπολογιστών. Το να διδάσκω σε ένα κόσμο με διαφορετική κουλτούρα, μου δίνει το προνόμιο να καταρρίπτω κάθε φορά τον εαυτό μου από άποψης τέχνης αλλά και ως άνθρωπος. Το να αντιλαμβάνομαι (τα υλικά), με το φίλτρο της ιστορίας μου και της ανθρώπινης οπτικής μόρφωσης, αποτελεί μια μεγάλη γυμναστική (μήπως εννοείτε εξάσκηση;) για τη δημιουργικότητά μου.

Από την άυλη ζωγραφική μέχρι τη "συμπυκνωμένη και συνδεδεμένη" ύλη, το ταξίδι μου συνεχίζεται και μέσω ανακυκλωμένων (υλών) και μέσω κατασκευών κτισμένων εκ νέου, από την εποχή των τσιμέντων, όταν έβαζα όλα τα σίδερά μου σχεδόν με ζήλια στο σοβά και από το μυστήριο του "μέσα" έως το έργο σαν αισθητική απόλαυση. Το έργο μου φτάνει μέχρι τις προβαλλόμενες εικόνες στα κτήρια των πόλεων και τις ταινίες υφασμένες με πίσσα, όπου η ύλη γράφει τη δίκη της ιστορία πάνω στις σελίδες, τις κτισμένες από τους ανθρώπους. Από μέσα προς τα έξω και ξανά από έξω προς τα μέσα, το δικό μου ταξίδι συνεχίζεται με τις επιφάνειες κυτταρίνης πηγμένες πάνω στα δίχτυα, μέχρι και τα χαρτιά όπου υπερεκτίθενται (?) παλιές ανακυκλωμένες εικόνες, που φωτογραφημένες και τροποποιημένες δημιουργούν κάτι άλλο από αυτό που ήταν. Σήμερα ενσωματώνω εκ νέου στο σοβά γυαλί, πεταμένα μέταλλα και σίδερα που μας λένε ιστορίες καταστροφής και αναγέννησης καθώς και πειραγμένων αναμνήσεων. Αυτά τα σήματα (εννοείτε υλικά;) τα έχω υπερεκθέσει και λιώσει, τα έχω βάλει να ωριμάσουν κάτω από νερό, σε σκουριά, σε γυαλί, τα έχω ζεστάνει στο φούρνο, για να τα περάσω από το scanner του υπολογιστή ούτως ώστε να ξαναγίνουν σήματα, μετά ξανά ύλη και τελικά έργο. Ως έργο αντιμετωπίζουν το τελευταίο στάδιο: την εγκατάσταση σε οικισμό, πάνω στα σπίτια των ανθρώπων και μέσα στα σπίτια των ανθρώπων, για να προσπαθήσουν να επικοινωνήσουν μαζί τους. Είμαι μια μεταμόσχευση χωρίς απόρριψη, όπως μια επιστροφή στα αποθέματα μνήμης που βρίσκουν το σωστό συνειρμό ανάμεσα στα πράγματα και τα σπίτια, που είναι επίσης στρώσεις που τις έφτιαξαν άνθρωποι που πριν από εμάς αντιμετώπισαν το δύσκολο δρόμο της προόδου.