Elisabetta Gut

ELISABETTA GUT (Ρώμη 1934)

 Η καλλιτέχνις έφτασε στην σημερινή ωριμότητα μέσω μιας λειτουργικής  διαδικασίας συνεχούς εμπλουτισμού: πολλαπλών υλικών, οπτικών ερευνών, οπτικών ποιημάτων, μέχρι να φτάσει στη δίκη της μικτή τεχνική η οποία είναι ικανή να συνδυάσει το "μακρινό" σε μια συνεχή ανακάλυψη ομοιοτήτων: το κλαδί και την αρχαϊκή γραφή, το λουλούδι και την ανατολίτικη γραφή, το φυτικό κέλυφος και το εξώφυλλο βιβλίου, την κλωστή και το σύμβολο, την δαντέλα και το ιδεόγραμμα, αναδιαμορφώνοντας επίσης τα πλάνα της ύπαρξης, θέτοντας τη φύση και τον πολιτισμό σε όμοιο επίπεδο. (...)

Τα κεντήματα που πριν από τριάντα χρόνια προσέθετε στο καμβά, επανεξετάζοντας το σκίσιμο του Fontana για να εκθειάσει σε αξία φωτός την ανώνυμη θηλυκή συνεισφορά, απαντώνται σε αραβικές η κινεζικές γραφές που τα χέρια της τώρα κόβουν και βυθίζουν σε ενυδρεία από φωτεινό κενό. Όλα χωρούν σε αυτό τον κύκλο των έμμεσων μεταφορών προκειμένου να δείξουν την ομοιότητα του δημιουργημένου κόσμου με τα εργαλεία της γνώσης και της αρμονίας. Όπως τα ονόματα των ποιητών δημιουργούν φτερά, έτσι και οι σπόροι απομακρύνουν τα νήματα για φανταστικά μουσικά όργανα, ξεναγούς σε μια εσωτερική ακρόαση.

Για την καλλιτέχνιδα αυτή η άρνηση και η διαβεβαίωση ταυτίζονται. Ήταν η πρώτη που χρησιμοποίησε την κλωστή ως σύμβολο άρνησης και μουσικής γραφής· πεντάγραμμα και χορδές για δονήσεις που δεν ακούγονται. Είναι ακριβώς η δυσθυμία της που εξασφαλίζει την έντασή της. Το δύσκολο, σε διαδικασίες (όπως σε αυτή), είναι το να συνεχίζει μια εικονογραφία ευρέως υπονοούμενη ως ποιητική και η ικανότητα να αφαιρεί αυτή την δυσθυμία από την όποια προκαθορισμένη ποίηση, προκειμένου να προσθέσει μια έμφυτη φρεσκάδα στις ίδιες τις δομές της κουλτούρας.

Συνεπώς, το Plùme de Poète (το φτερό του ποιητή) είναι και Plùme d'Artiste (φτερό του καλλιτέχνη), ένα εργαλείο, όχι πλέον λογοτεχνικό, αλλά ένα μέσο παγκόσμιας επικοινωνίας, τριπλό σήμα της φύσης, της γραφής, και της ελαφρότητας.

 (Mirella Bentivoglio)